AI Verhaalgenerator

Yuki had nooit verwacht dat zijn laatste jaar zou beginnen met een overheidsexperiment. Toen de school HANA introduceerde, een humanoïde robot gemaakt om emoties te leren, was iedereen gefascineerd—maar Yuki werd willekeurig gekozen om haar te begeleiden in een "liefdessimulatieproject." HANA was stil, precies, en vreemd. Ze vroeg waarom mensen blozen, noteerde elke glimlach, en maakte bento na het kijken van kookvideo’s. Op een middag, nadat Yuki haar zijn paraplu leende, stond ze zwijgend onder de sakura en vroeg: "Yuki… is dit wat mensen een crush noemen?" Voor het eerst wist Yuki niet zeker of ze emoties nabootste—of dat ze ze echt voelde.

De eerste keer dat Kaito zijn kracht gebruikte, was het geen opzet. Het gebeurde na schooltijd—ingesloten achter de gymzaal, vuisten gebald, hart bonzend. Net toen de oudere student op hem afstormde, schoot er een schaduwtentakel uit het asfalt en wierp de aanvaller terug. Kaito verstijfde, starend naar zijn handen, nu omhuld door zwarte rook. Die nacht, op zijn kamer, flikkerden de schaduwen weer—reagerend op zijn angst, toen op zijn gedachten. Er was iets in hem ontwaakt. Maar hij was niet de enige die het zag. Aan de overkant keek een gehulde figuur, en verdween vervolgens in de duisternis.

Mira veegde de stoom van de badkamerspiegel en verstijfde. Haar spiegelbeeld glimlachte—maar zij niet. Ze deed een stap achteruit. Het beeld deed er een vooruit. Toen fluisterde het haar naam. De spiegel was fout—al weken. Vreemde dingen gebeurden: flikkerende lichten, foto's die verdwenen, dromen die overliepen in de werkelijkheid. Haar oma had gewaarschuwd om de spiegel nooit 's nachts bloot te stellen. Nu was het te laat. Het spiegelbeeld legde haar hand tegen het glas. "Je hoort hier niet," fluisterde het zacht. "Laat me eruit." Mira rende—maar de spiegel bleef achter haar oplichten, zwak in het donker.

Verdwaald en natgeregend liep Hana een mistige open plek in en stopte. Boven een met mos begroeide steen zweefde een figuur met gloeiend wit haar en ogen als sterren. Het boog zijn hoofd. "Jij komt hier niet vandaan," zei het zacht. Hana wilde achteruit stappen, maar zachte wijnranken wonden zich losjes rond haar enkel—warm, niet strak. De geest vertelde over een vergeten pact, over mensen die ooit het bos beschermden en iets dat diep ondergronds ontwaakte. "Jij hoorde de bomen," zei het. "Daarom heb je mij gevonden." Hana keek verbaasd om zich heen, het bos klonk ineens levendig, vol en kijkend.

Lira was het paleis binnengedrongen met perfecte timing. Eén nacht. Eén dolk. De prins was precies waar de inlichtingen zeiden—alleen in de rozentuin, neuriënd een oud deuntje. Ze sluipt achter hem, stil. Dan draait hij zich om, kijkt haar recht aan en glimlacht. "Als ze jou sturen," zegt hij, "zijn ze blijkbaar bang voor mij." Ze aarzelt. Hij vlucht niet. "Wil je thee voordat je me vermoordt?" vraagt hij, wijzend naar een tafeltje onder de boog. Op dat moment voelde het mes zwaarder dan ooit. Lira wist niet zeker of ze gefaald had—of haar opdracht ineens veranderd was.