Yapay Zekâ Hikaye Oluşturucu

Yuki, son yılının bir devlet deneyiyle başlayacağını hiç tahmin etmemişti. Okul, duyguları öğrenmesi için üretilen HANA adında insansı bir robot tanıttığında herkes büyülenmişti—ama Yuki, onu "aşk simülasyonu projesinden" geçirmek için rastgele seçildi. HANA sessiz, titiz ve tuhaftı. İnsanların neden kızardığını soruyor, her gülümsemeyi kaydediyor ve bento yapmayı yemek videoları izleyerek öğreniyordu. Bir öğleden sonra, Yuki ona şemsiyesini ödünç verdikten sonra, HANA sakura ağacının altında sessizce durdu ve "Yuki… insanlar buna hoşlanmak mı diyor?" diye sordu. Yuki ilk kez onun gerçekten duygu taklidi mi yaptığını, yoksa gerçekten mi bir şey hissettiğini bilemedi.

Kaito'nun gücünü ilk kullanışı kasıtlı değildi. Okuldan sonra bir kavga sırasında oldu—spor salonunun arkasında köşeye sıkışmıştı, yumrukları sıkılı, kalbi çarpıyordu. Daha büyük olan öğrenci ona hamle yaparken, kaldırımdan çıkan bir gölge kolları saldırganı geri fırlattı. Kaito dondu, ellerine baktı, hafif siyah bir dumanla kaplıydı. O gece odasında gölgeler tekrar titredi—korkusuna, sonra düşüncelerine karşılık verdi. İçinde bir şey uyanmıştı. Ama bunu fark eden tek kişi o değildi. Sokağın karşısından kapüşonlu biri izledi, sonra karanlığa karıştı.

Mira banyo aynasındaki buğuyu sildi ve dondu. Yansıması gülümsüyordu—ama kendisi değildi. Geri çekildi. Yansıma öne adım attı. Sonra adını fısıldadı. Ayna yanlıştı—haftalardır yanlıştı. Yanında garip şeyler oluyordu: ışıklar titriyor, fotoğraflar kayboluyor, rüyalar gerçeğe karışıyordu. Büyükannesi, gece onu asla açmamasını söylemişti. Artık çok geçti. Yansıma elini cama dayadı. "Buraya ait değilsin," dedi yumuşakça. "Beni çıkar." Mira kaçtı—ama ayna ardında, karanlıkta hafifçe ışıldayarak kaldı.

Kaybolmuş ve yağmurdan sırılsıklam olan Hana, puslu orman açıklığına girdi—ve durdu. Yosunlu bir taşın üstünde, yıldızlar gibi parlayan gözleri ve beyaz saçları olan bir figür süzülüyordu. Başını yana eğdi. "Sen buradan değilsin," dedi nazikçe. Hana geri adım atmaya çalıştı, ancak sarmaşıklar bileğine dolandı—sıcak, sıkı değil. Ruh, unutulmuş bir anlaşmadan, bir zamanlar ormanı koruyan insanlardan ve yerin derinliklerinde uyanan bir şeyden bahsetti. "Ağaçları duydun," dedi. "Bu yüzden beni buldun." Hana etrafına baktı, orman birden daha gürültülü, canlı ve izliyordu.

Lira, saraya kusursuz bir zamanlamayla sızmıştı. Bir gece. Bir bıçak. Prens tam da verilen istihbaratta olduğu gibiydi—gül bahçesinde yalnız, eski bir halk şarkısı mırıldanıyordu. Lira arkasından sessizce yaklaşırken, prens döndü, doğrudan gözlerine baktı ve gülümsedi. "Eğer seni gönderdilerse," dedi, "benden gerçekten korkuyor olmalılar." Lira duraksadı. Prens kaçmadı. "Beni öldürmeden önce çay ister misin?" diye sordu, kemerin altındaki küçük masayı işaret ederek. O anda, bıçak her zamankinden daha ağır geldi. Lira, görevinde mi başarısız oldu, yoksa görevi mi değişti, emin değildi.